بـنــام خــدای جـهــان یـا مـحــمّـد            بخـوان یا محمّد! بخـوان یا محـمّد
بخـوان تـا بخـواننـد پیـوسته با تو            خـدا را زمـیـن و زمان یا محـمّـد

بخـوان تا بداننـد کون و مکـان را            خـدایـی بُـوَد لا مـکـان یـا مـحـمّـد
بخوان تا که برگِرد شمع وجودت            بـگـردند هـفـت‌ آسـمـان یـا محـمّد
تـو بگشـای لـب تـا بـروید مسیحا            چو گـل از کـویـر جهـان یا محمّد
بـر افروز تـا مـردگـان را ببخشی            به هر دم دوصد بار جان یا محمّد
سحـاب کـرامت بپـوش آسـمان را            که عـالـم شود بـوستـان یا مـحـمّد

تو نوحی خـلیلـی کـلیـمی مسیحی            تویی منجی انـس و جان یا محمّد
تو برگو، تو برگو، هوالحق هوالهو            تو بگـشا تو بگـشا زبان یا محـمّد
تو بخشی به مظلـوم روح رهـایی            تو گـیـری ز ظـالـم امـان یا محمّد
تو بـا نـور دانش دهــی بر خلایق            جـمـال خـدا را نـشـان یـا مـحـمّـد
تو با دادِ خـود دادِ مستضعـفان را            بگـیـری ز مستـکـبـران یا محـمّـد
تـو در شـدّت دشـمـنـی دوسـتـانـه            دل از دست دشمن ستان یا محـمّد
تو چـوپـان ایــن گـلّه‌ای تا قـیامت            تویی مـیـر این کـاروان یا محـمّـد
تو با ذوالفـقـار علـی سرکشان را            به خـاک مـذلّـت نـشان یا مـحـمّـد
فـنا مـی‌شود هـر چه باشد به عالم            به جز تو، تویی جـاودان یا محمّد
تبـسّـم به سنگ عدو زن اگر چند            شود از لبت خـون روان یا محمّد
اگر ساحرت خواند دشمن، نرنجی            تو او را سوی ما بخوان یا محـمّد
بخـوان تـا بخـواننــد با تو خدا را            زن و مرد و پیر و جوان یا محمّد
تـو اعجـاز کـن بـا بیـان فصیحت            تو پـیـغـام ما را رسان یـا محـمّـد

ز ما داوری، رهبری از تو زیـبد
هـمـانــا پـیـام‌آوری از تـو زیــبــد

بـرافــروز بــا چــهــرۀ عــالـم‌آرا            ببین و بخوان و بگو حـکـم ما را
تـمـام جـهـان است کــوه حــرایت            بگو ترک این تخته سنگ حرا را
بخـوان تا بخـوانـنـد با تو خـلایـق            خــدا را خـدا را خــدا را خــدا را
تــو را بـرگـزیـدیـم ما، تا بکـوبی            ســر بـولهـب‌هــا و بوجـهـل‌ها را
تو فرمان بده تا که بر فـتح خیـبر            گشاید عـلی دست خـیـبـرگـشـا را
بتان را به دست علی سرنگون کن            سـوا کـن ز غیر خـدا، مـاسـوا را
شـود تــا درون هـمـه از خـدا پُـر            برون از درون بـشر کـن هـوا را
به امّت بگو دل سرای الهی است            بگیرید از دیـو نفْـس ایـن سرا را
به شمـشیر توحـیـد از تن جدا کن            سر ظلم و بیداد و شرک و ریا را
به عزم تو بستـیم جنّ و مـلک را            مـطیع تو کـردیم ارض و سما را

زمین را ز فیض رسالت صفا ده            زمــان را بــه نــور نبــوّت بـیارا
اگر خواهی آری به کف یا محـمّد            دل خـصـم و بـیـگـانه و آشـنـا را
به مسکین تواضع، به سرکش تکبّر            به یاران مروّت، به دشمن مـدارا
پـیـام رسـای خــدا بـر لب تـوست            به عالم رسان ایــن پیــام رسـا را
هم اکنون که حکم رسالت گرفتی            بـرای امـامت بخـوان مـرتضا را
تو موسا و هارون، عـلی یا محمّد            پس از خود به هارون سپار این عصا را
اگر فـتـنه چـون اژدهـا سر برآرد            علـی می‌درد از هـم این اژدها را
علی، شهریاری که در عین قدرت            کـشــد از ره مهــر، نــاز گــدا را

علــی روزه‌داری که با بذل نانش            مـزیّــن کـند سـورۀ «هـل اتی» را
علی رادمردی که با فـرق خونین            به قـاتــل کـند بـذل، سهـم غـذا را
عـلی قـهـرمانی کـه با بذل تیغـش            به دشمن دهد درس مهر و وفا را
عـلـی آن امـامی که داده خـدایـش            مـقــام و جــلال هــمــه انـبـیـا را
عـلی از ازل دست «میثم» گرفـته            به او داده فـرمـان مـدح و ثـنـا را

که را زهـره تا مدح مـولا بگویـد
مگـر ذات بـاری تـعـالـی بگـویـد